New York – Na enkele tumultueuze vergaderingen zijn de Onverenigde Naties overeengekomen om niet meer te vergaderen later dit jaar. Waarnemers gewagen zelfs van een definitieve breuk in het door twist geplaagde overlegorgaan. Kierre Krig, de secretaris-generaal van de ON, spreekt van ‘een historische doorbraak’.
Nadat de vertegenwoordigers van China en de VS net niet met elkaar op de vuist gegaan zijn tijdens een routineuze zitting van het algemeen overlegplatform van de Onverenigde Naties, zijn alle staten afzonderlijk van elkaar in een verdeelde stemming tot de beslissing gekomen om elkaar “even niet meer te zien”. Aanleiding van de escalatie is een handelsconflict over Amerikaanse importtaksen op in China geproduceerde goederen. De VS verdachten de Chinezen er openlijk van hun munt opzettelijk te onderwaarderen, “zodat die vuile spleetogen hun producten onder de internationale marktprijs kunnen verkopen”. Daarop dreigde China de grenzen te zullen sluiten voor “alle blanke, imperialistische zwijnen die mee willen profiteren van de buitensporige economische groei in de glorieuze Volksrepubliek China.”
De Afrikaanse staten, die traditioneel een voortrekkersrol spelen in de Onverenigde Naties, wakkerden het meningsverschil nog aan door de vuisten in het rond te zwaaien en aanmoedigende “oe-oe-oe”-salvo’s naar de redetwistende partijen te slingeren. Toen de Europese fracties trachtten te bemiddelen met de woorden “zwijg, nikkers, jullie oerwoedgeluiden vertroebelen deze hoogmis der democratie”, werden ze door enkele Midden-Oosterse ambassadeurs naar hun zetels teruggejaagd met natte handdoeken. De Russische vertegenwoordiger blies eens dreigend op zijn knokkels en haalde alvast een boksbeugel uit zijn binnenzak.
De geschiedenis van de Algemene Vergadering van de Onverenigde Naties is er een van twist en tweespalt. Sinds de oprichting van het internationale orgaan in 1946 – toen men besliste dat de enige kans op langdurige wereldvrede was dat elke staat zoveel mogelijk op zichzelf zou terugplooien – tot de tumultueuze vergadering van dinsdag jongstleden waarna men overeenkwam om niet meer samen te komen, is er eigenlijk nooit iets geweest waarover niet gebakkeleid werd. Van het moment dat er zich vertegenwoordigers van meer dan één Onverenigde Natie in dezelfde ruimte bevonden, kwam er gegarandeerd heibel van. Even leken de landen toch terug naar elkaar toe te groeien tijdens de zogenaamde Warme Oorlog – een dertigjarige periode van gevaarlijke toenadering en buitensporige amicaliteit op wereldschaal – maar dankzij de economische crisis nam de animositeit weer hand over hand toe, met de rel van afgelopen week als voorlopig culminatiepunt.
Kierre Krig (secretaris-generaal ON): “Hoe meer we met elkaar te maken krijgen, hoe meer we elkaar de kop beginnen inslaan”
Om bloedvergieten te vermijden, besloot Kierre Krig, de Deense secretaris-generaal van de Onverenigde Naties, om de stekker uit de gesprekken te halen. Niet snel nadat de ambassadeurs terug naar hun respectievelijke landen gevlogen waren, volgden de persberichten dat de ON “hun zak konden opblazen”, “hun moeder konden neuken”, “hun kloten konden kussen” etcetera, een de facto afblazing van Krigs uitnodiging om later dit jaar nog eens samen te komen over andere heikele thema’s zoals de opwarming van het klimaat en welke natie daar de schuld van zal krijgen, de mondiale crisis en welke bevolking daar voor zal mogen opdraaien, en de aanstelling van een ambassadeur die in naam van de onverenigde mensheid de eerste middenvinger mag opsteken naar het eventuele buitenaardse ras dat ons pad zal kruisen.
Krig zelf verwelkomt het zeldzaam unanieme “foert” dat de Onverenigde Naties op zijn laatste uitnodiging stuurden. “Dit is een historische doorbraak. Ik blijf er heilig van overtuigd dat enkel een uiterst consequent solipsisme de wereld kan behoeden voor de totale vernietiging. Hoe meer we met elkaar te maken krijgen, hoe meer we elkaar de kop beginnen inslaan. Als er één les is die we moeten trekken uit het verleden, is het dat wel.”
Kortom, het is het nec plus ultra van wat de Onverenigde Naties konden doen: nooit meer samenkomen. “En ik ben blij”, vervolgt Krig, “dat ik de secretaris-generaal ben geweest onder wiens bevoegdheid de wereld besloten heeft nooit meer met elkaar te zullen praten.”
