TUNIS – Voor sommige Tunesiërs waren de langverwachte verkiezingen na de succesvolle Jasmijnrevolutie een bittere pil om slikken. Enkele dagen na de eerste democratische stembusgang in het Noord-Afrikaanse land zijn vooral de bijzitters niet te spreken over de gang van zaken.
– door Jan-Pieter De Leugheneire –
“Ik kreeg een brief in de bus”, vertelt Yasmina al-Jibril, een 38-jarige lerares uit Sidi Bouzid, “waarin doodleuk stond dat ik opgeroepen was als bijzitter. Twáálf uur heb ik daar gezeten! Kan de overheid die verkiezingen niet controleren? Ben Ali deed dat toch ook?”
Leraars, magistraten en ambtenaren behoren tot een risicogroep. “Akkoord, wij willen democratie”, aldus een woedende Ydrissi Taouil, “maar niet tegen elke prijs.” De advocaat op rust werd opgeroepen om een kiesarrondissement voor te zitten in Tunis. “Dat begint met een vrije dag opofferen om de vier jaar, en voor je ’t weet valt de regering en kun je nog eens opdraven een jaar later. Ik heb familie in België, ik weet hoe dat gaat.” “En als ze je eenmaal gevonden hebben, blijven ze elke verkiezing terugkomen”, valt een briesende kiezer hem bij.
Kameel
De prille democratie was nauwelijks voorbereid op de talloze uitvluchten die de bijzitters verzonnen om te verzaken aan hun burgerplicht. “Mijn kameel heeft mijn oproepbrief opgegeten” is slechts een van de excuses die Haroud al-Dente, hoofdcommissaris in het kuststadje Monastir, dit weekend heeft opgetekend. “Maar er zijn er ook die beweren dat ze de oproepbrief niet konden lezen. Niet met mij, bismillah, we zijn verdorie het meest gealfabetiseerde land van de regio!”
Volgens de laatste berichten wint de islamistische partij Ennahda de verkiezingen. Die partij wil de grondwet die in de komende maanden zal worden geschreven grotendeels baseren op de sharia, de islamitische rechtspraak. Aangezien in de sharia met geen woord over de grondbeginselen van de moderne democratie gerept wordt, verwachten waarnemers niet al te veel moeilijkheden met bijzitters in de nabije toekomst.
