Bejaarden die weinig bezoek krijgen, besluiten leuker te worden

ARDOOIE – Volgens een recente studie boeten mensen sterk in aan sociaal contact vanaf een bepaalde leeftijd. Om niet helemaal te vereenzamen, nemen tal van bejaarden zich nu voor om vanaf 2013 leuker te worden. Zo ook Roger Cami uit Ardooie.

Voor Roger Cami (73) is het nog niet te laat. Hij onderhoudt nog regelmatig contact met één van zijn drie kinderen, en ook twee van de vijf kleinkinderen komen af en toe over de vloer. En ook al schept de man er een vilein genoegen in om zijn hongerige kleinkinderen enkel veel te grof gesneden brood met vochtige preskop te kunnen voorschotelen, hij neemt zich plechtig voor vanaf heden ook chips en cola in huis te halen.

“Het was me door de vingers aan het glippen, meneer”, bekent de oude man terwijl hij een uit de kluiten gewassen neuskeutel uitvoerig inspecteert en afveegt aan zijn blauwe duivenmelkersschort. “Ik besef heel goed dat de kleinkinderen die hier wel nog willen komen, daartoe gedwongen werden door hun ouders. Dat is het probleem met die klein pagadders he, de jeugd van tegenwoordig kan niets meer tegen zijn goesting doen… maar goed, ik had mij voorgenomen om niet meer constant te zagen dat het vroeger beter was. Ook al was het stukken beter, he, vroeger, begrijp me niet verkeerd.”

“Ik weet nog goed hoe wij vroeger van de regel kregen als wij de grote mensen durfden tegen te spreken”, vervolgt Cami. Maar nu meneer, doen ze niet anders meer dan tegenspreken. Geen wonder dat er zo veel drugs en al zijn tegenwoordig, ge moet het mij niet vertellen. Ik ken iemand hier uit ‘t straat, die heeft een kleinzoon die in een instelling zit omdat hij altijd van die viezen brol moest kopen. Jamaar, ge lacht, maar vroeger kenden wij dat niet he, drugs. Wij waren al content als we op zondag eens een glazeke tafelbier kregen bij onze pellepatat. En als we braaf waren een beetje zout. Maar dat waren andere tijden he meneer, die komen niet meer terug. Over wat waren wij nu eigenlijk bezig? Ah ja, de jeugd. Awel, ik zal u eens iets zeggen over de jeugd. Die kunnen niet meer werken he. Wij moesten vroeger van vijf uur ‘s morgens tot acht uur ‘s avonds op het veld, werken he. Ah ja, hoe moest ge anders aan uw pellepatatten geraken? Wij hadden genen Nintendo, ze, rotverwend zijn ze die pagadders. Ze kunnen er niet eens meer tegen dat het hier af en toe eens naar een pamper ruikt. Jamaar, als ge daar al niet tegen kunt, dan moet ge ook niet de helen dag op uwen internet zitten spelen he. Ge moet het mij niet vertellen, de jeugd. Ik heb zo een paar kleinkinderen die nooit meer op bezoek komen. Ze moeten zeker den helen tijd op hunne computer zitten spelen. Dat kent geen deugd nie meer, meneer, en ik kan het weten, ik heb het nog meegemaakt, een leven zonder computers. Gij werkt ook veel op computers zeker? Awel, dat is de reden dat ge zo veel ziek zijt. Ikke, 73 jaar he, nooit ziek geweest. Hoe denkt ge dat dat komt? Geen computers he. Jamaar, ge moet het mij niet vertellen… En waarom steekt gij uw notitieboekske nu weg? Ik heb nog heel wat te vertellen over de oorlog, kameraad. Dat was gene playstation ze. Ah ja, bolt het dan maar af. Doe maar gelijk iedereen. Laat mij hier maar achter, gaat nog wat op uwe smartfoon tokkelen. Wij hadden dat niet ze, nen bakelieten telefoon, daar moesten wij het mee doen, en wij waren wij ook gelukkig. Allez, kom terug, ik heb nog wat anekdotes over hoe we vroeger meikevers vingen en aan onze vinger bonden. Kent ge dat nog, meikevers? Nee, dat bestaat niet meer he, dat sterft allemaal uit, gelijk de mussen, en de paarden op straat. Den enige goeien Duitser is trouwens nen dooien Duitser, zegt dat den bompa het gezegd heeft. Allez, ‘t is goed, jong, kust mijn kloten, ge moet al niet meer terugkomen. Saluut.”