BRUSSEL – Vlaams Belang-kopstuk Filip Dewinter maakt de overstap naar televisie. Vanaf april zal hij het nieuwe literaire programma ‘Iets Tegen Boeken’ presenteren op het vernieuwde Canvas.
In ‘Iets Tegen Boeken’ trekt Filip Dewinter elke week van leer tegen één welbepaald boek dat hem een doorn in het oog is. “Beginnen doe ik uiteraard met de Koran, maar er zijn zoveel ontaarde geschriften dat je van ‘Iets Tegen Boeken’ makkelijk meerdere reeksen kunt maken. Alles van Hafid Bouazza, bijvoorbeeld, of van Abdelkader Benali. En van die met zijn snor, Kader Abdolah, moet ik ook niets weten. Zoals het ook jammer is dat Rhodaan al-Galidi, Chika Unigwe, Naema Tahir en Mustafa Kör ooit geletterd zijn geraakt.”
“Voor het verzameld werk van Tom Lanoye reserveer ik een aparte, wekelijkse rubriek”, aldus nog Dewinter.
Doorgaans maken mediafiguren de overstap naar de politiek, Filip Dewinter doet het nu in omgekeerde richting. “Ach, ik heb altijd al tegen de stroom in gezwommen”, verklaart de ex-politicus. “En na de laatste stembusgang werd het pijnlijk duidelijk dat er voor mij eigenlijk geen toekomst meer is weggelegd in de politiek. Het werd tijd voor een nieuwe uitdaging.”
Literatuurrecensenten kijken uit naar het programma. “Na al het zoutloze en zoetsappige geneuzel dat we van de openbare omroep gewend zijn, belooft Filip Dewinter ons eindelijk een boekenprogramma dat doet wat het moet doen: schrijvers op basis van volledig arbitraire argumenten de grond in boren”, schrijft Hans Cottyn in De Standaard.
Connecteren rond de content
Dat het onkies zou zijn om het cordon médiatique te doorbreken voor Filip Dewinter, wil Canvas-netmanager Paul Peyskens niet geweten hebben. “Dewinter is geen onbeschreven blad, maar hij is er wel in geslaagd om sinds Zwarte Zondag honderdduizenden Vlamingen te connecteren rond zijn content. Zulke profielen kunnen we hier best gebruiken.”
Leve de Vlaemsche KULtuur. Misschien moet Filip na de winter in zijn boekenprogramma toch ook af en toe eens goed boek aanraden: het wordt hoog tijd dat wij opnieuw Conscience, Verschaeve, en het literaire blad ‘Palieterke’ herontdekken.
Na tien jaren werk als expat lijkt het me dat ons dierbaar Belgiëland vanuit het buitenland vaak nogal meewarig bekeken wordt. En daar zijn m.i. twee belangrijke redenen voor: het totale gebrek aan identiteit van ‘De Belg’ en het hopeloze geknoei aan instellingen, besturen, regel(tje)s en compensatiegedrag hetgeen zich momenteel het best uit in een torenhoge staatsschuld. Datzelfde ‘buitenland’ weet het dan weer wél enorm te appreciëren wanneer een Belg of Belgisch bedrijf of instelling iets buitengewoons presteert of op zijn minst weet te verwoorden, dus zó slecht zijn we blijkbaar ook alweer niet bezig.
Vanzelfsprekend is het ‘fundamenteel’ verkeerd om een ander zijn identiteit te miskennen, te ontkennen, te minimaliseren of te ridiculiseren, maar het is net zo goed verkeerd om jezelf te ontzeggen om een identiteit te zoeken of te definiëren. Als mensen dat in het kader van een volksaard of cultuur wensen te doen, dan is daar niets mis mee! Als je ervan overtuigd bent dat je eigen identiteit enkel en alleen door jezelf bepaald wordt: ok, fine! Maar het is niet omdat grensovergangen verdwijnen, vliegtickets steeds goedkoper worden, en het internet de wereld met al haar rariteiten op een schoteltje aanbiedt, dat we opeens allemaal gelijk zouden zijn. Laat ons alsjeblieft streven naar dezelfde basisrechten voor iedereen, maar laat ons net zo goed de reële verschillen tussen zowel volkeren als individuen respecteren.
PS: Na de winter is er altijd wel weer de lente!