GENT/DRONGEN – De Vlaamse schrijver Jef Geeraerts is overleden op 85-jarige leeftijd. De vereenzaamde auteur werd getroffen door een hartaanval tijdens een routinecontrole in het UZ Gent. Geeraerts werd bekend met de ‘Gangreen‘-cyclus, die in Vlaanderen heel wat stof deed opwaaien, en groeide later uit tot één van de meest gelezen schrijvers in ons land. De Raaskalderij eert de gesneuvelde literator met een carrière-overzicht.
* 1930 : Joseph ‘Jef’ Marie Bobby Mohammed Slisse Geeraerts wordt geboren te Antwerpen. Op het moment van zijn geboorte kan Geeraerts lezen noch schrijven, tot grote ongerustheid van zijn welgestelde ouders.
* 1935 : Als kind van welgestelde ouders leert een jonge Geeraerts al snel dat het veel leuker is om rijk te zijn dan arm.
* 1940 : De Tweede Wereldoorlog breekt uit. Als kind van welgestelde ouders ondervindt Geeraerts daar niet al te veel last van.
* 1948 : Geeraerts schrijft zich in aan de Koloniale Hogeschool, en wordt er later Licentiaat in de Politieke en Administratieve Wetenschappen. Zijn serie dagboeken uit die tijd, ‘Hoe Ik Mij Inschreef Aan De Koloniale Hogeschool‘, is verloren gegaan.
* 1954 : Geeraerts vervult zijn legerdienst als reserve-officier in het Belgisch leger, en trekt daarna naar Belgisch-Congo. Zijn opiniestuk ‘Ik Trek Hier Godverdomme Naar Belgisch-Congo, En Wie Gaat Er Mij Tegenhouden?!‘ weekt relatief weinig aandacht los.
* 1956 : Geeraerts verblijft in Belgisch-Congo. Het manuscript van ‘Hoi, Ik Ben Jef Geeraerts, En Ik Verblijf In Belgisch-Congo!‘ wordt tot zijn grote teleurstelling afgewezen door vele uitgevers.
* 1959 : Uit Geeraerts’ Congolese periode stammen ook de minder bekende essaybundels ‘Heerlijke Seks Met Negerinnen‘, ‘Geile Zwarte Wijvekens Poepen‘, en ‘Hoe Gaarne Steek Ik Toch Mijn Piemel In Een Ebbenhouten Prinsesje‘.
* 1960 : Een teleurgestelde en verbitterde Geeraerts moet het Afrikaanse continent verlaten, en tracht opnieuw te aarden in Vlaanderen. Zijn gedichtencyclus uit die periode, ‘Dan Maar Met Blanke Wijven, Maar Dik Tegen Mijn Goesting‘, kent een erg matig verkoopssucces.
* 1968 : Geeraerts publiceert ‘Gangreen I – Black Venus‘, het eerste deel van zijn legendarische vierdelige ‘Gangreen‘-cyclus. Eindelijk lijken de pers en het grote publiek het werk van Geeraerts te ontdekken: ‘Gangreen‘ wordt een literaire en commerciële hit in Vlaanderen, en Geeraerts verwerft grote publieke faam.
* 1969 : Het zijproject ‘Hoe Ik Grote Publieke Faam Verwierf‘ loopt uit op een sisser.
* 1972 : Geeraerts laat de Congo-thematiek definitief achter zich, en legt zich voortaan toe op het schrijven van politie- en misdaadromans. De onderzoeksdocumentaire ‘Waarom Mensen Liever Vlaamse Flikken Zien Dan Vechtende Negers‘ is in zijn carrière grotendeels onderbelicht gebleven.
* 1980 : Een stilaan dementerende Jef Geeraerts vergeet waar hij het manuscript van ‘De Zaak Alzheimer‘ heeft neergelegd. Het duurt nog tot 1985 voor hij het weer bij elkaar geschreven heeft. Het boek wordt een jaar later, in 1986, bekroond met de Gouden Strop voor de Beste Nederlandstalige Misdaadroman.
* 2003 : ‘De Zaak Alzheimer‘ bereikt onze filmzalen, in een regie van Erik Van Looy. Vlaanderen trekt massaal naar de cinema om te zien hoe Gène Bervoets een kogel door het voorhoofd krijgt geblaft door Jan Decleir. De scène kan overal ter wereld rekenen op een langdurige staande ovatie.
* 2005 : Geeraerts besluit om het vestimentaire roer volledig om te gooien. Hij schaft zich een hoed aan, en koopt een totaal geschift brilmontuur waar kindjes en epilepsie-patiënten veel schrik van krijgen. (zie foto)
* 2009 : In de hoedanigheid van de personages ‘Vincke en Verstuyft’ vinden de acteurs Koen De Bouw en Werner De Smedt na diepe dalen in hun carrière opnieuw een lucratieve jobaanbieding dankzij de boeken van Jef Geeraerts.
* 2015 : Jef Geeraerts overlijdt in het UZ Gent aan de gevolgen van een hartaanval.
“Ik heb alles geschreven, alles gedaan” (- J. Geeraerts)
Wellicht was de cardiologe een negerin. Door zijn rare bril heen zag Jef plots wel zeven negerinnen waardoor hij onwel werd met blijkbaar fatale gevolgen. Eleonore zeurde er jaren geleden al over in de Humo. Dat hij nog steeds negerinnen nastaarde gelijk een onwijs.
Uit revenge heeft Eleonore “De Zaak Alzheimer” kwijtgelegd. Ergens begin 1980 moet dat geweest zijn. Pas in 1985 vond hij het schrijfsel terug tussen de manuscripten van “How to shoot a nigger (M/V) in the dark?” Natuurlijk werd het meteen een hit in een wereld die lijkt verstandeloos te geraken.
Ondertussen lopen er dus nog steeds cardiologen rond die mensen zich te pleurus laten trappen op zo’n conditiemeter. Dan zeggen ze : trap daar eens zo rap op als ge kunt en dan pakken we je bloeddruk nog eens. Dan weten we méér. Ja zeg.
Doodgaan tijdens een routinecontrole in het hospitaal? Het is een ietwat lullige dood voor een avonturier. Het zou even goed gekund hebben dat er plots een polies voor Eleonore haar deur zou gestaan hebben met het nieuws dat haar Jef met haar en huid verslonden was door een beer in Canada. Want die gast deed soms rare dingen. Beren ook.
In zijn tentje bij -30 fantaseerde hij dan over de welvingen van Eleonore. Naar eigen schrijven. Misschien zat hij in de Congo bij +30 te denken : oef voor even ben ik van Eleonore af?
RIP Jef. Het hoeft nu allemaal niet meer.
Zonder dat iemand het wist had Jef een lijfrente genomen over Eleonore haar huis. Het huis is nu eigenlijk van 2 homo’s. Hij had natuurlijk wél het vruchtgebruik.
Vruchtgebruik. Fruitpap. Wie de blote eigenaar dan wel is zijn Vincke en Verstuyft mee bezig.
Misschien heeft zijn dokter hem om zeep geholpen? Moeilijke patiënten gaan soms rapper. Niet zelden niet compleet ongevraagd.
Ik denk dat ze met heel die Jef nog wel even bezig zullen zijn. Toch wens ik hem een goede begrafenis toe. Zelf ga ik er niet naartoe want dooie mensen kan ik niet goed tegen.
Mogelijk, maar hij kon wel schrijven, in tegenstelling tot jullie.
Pretendeert u nu zelf te kunnen lezen?