Deze week publiceerde het weekblad Humo een wenskaart, zogezegd geschreven door kinderen met het syndroom van Gilles de la Tourette. “Ik wens je een zalige Kut, Kak, Pipi!”, luidt het op de ansichtkaart.
In werkelijkheid betreft het een wel erg smakeloze grap van de doorgaans erg gesofisticeerde cartoonist Jeroom. Het spreekt voor zich dat de Tourettevereniging niet kan lachen met deze grove stereotypering, en het is dan ook de logica zelve dat de belangenvereniging een klacht indient bij het Interfederaal Gelijkekansencentrum Unia, wegens discriminatie.
Uit respect voor het terechte standpunt van de Tourettevereniging publiceren wij hier de integrale reactie van hun woordvoerder.
“Met onze AARS! AARS! vereniging vechten we al TETTEN! jaren tegen dat KUT! cliché, en dan brengt VANESSA CHINITOR! Humo zo’n kerstkaart uit. We KAK! KAK! KAK! vrezen dat het tijdschrift daarmee het VOORPROT!, ik bedoel, vooroordeel bij zijn publiek net weer SCHARTEN AAN DE BALZAK! versterkt. HA HA HA HA HA HA HA HA! We kunnen met veel HA HA HA lachen, maar dit is een SUBIET GA IK UW MOEDER IN HAAR HOL SPUITEN! stap te ver.
Stinkende foef
“Zeker omdat KUTZOOI! onder de wens staat: deze KUT! kaart werd gemaakt door en voor de AARS! AARS! kinderen van De Ark, het centrum voor begeleiding van van minderjarige Gilles de la TourTETTENpatiënten. Een centrum dat STINKENDE FOEF! niet eens bestaat. Kortom, J’accuse, MIJN GAT!”
Zoals u ziet is Gilles de la Tourette niet om mee te lachen. U kunt de vereniging altijd een duwtje in de rug geven met een donatie.
Amai… Vinden jullie dat nu zelf grappig?
Wat een niveau… Triestig!
Niveautje Nul.
Zitten we hier met het zoveelste Zwarte Pietenverhaal? Is er wééral een flauw vermoeden van discriminatie? Iemand die de eigen tekortkomingen of problemen gaat expliciteren in een kerstkaart… dat is toch gewoon absurd. En absurditeit is een vorm van humor, weliswaar niet door iedereen geapprecieerd, maar er is dan ook niemand die beweert dat je dit artikel gelezen moet hebben of ermee moet kunnen lachen.
Is trouwens het lachen met -en relativeren van- de eigen mindere kantjes niet een uiterst geschikt hulpmiddel bij het psychologische helingsproces?
Ik heb net in de bossen gewandeld. Toen ik aan de weg nog even stond te genieten van de zon op het water kwam er een fietser langs. Hij stopte gelijk en leek urgent, hij vroeg of ik iemand zocht. Ik zei nee. Hij vroeg of ik werk. Ik werd nieuwsgierig. Ik gaf geen direct antwoord meer op al zijn vragen, hij had een dreigende uitstraling. Ik vroeg toen maar wat over hem, en hij zei dat hij op een boerderij woont voor geestelijk gehandicapten. Vreemd dat hij wel zo goed uit zijn woorden kon komen. Hij zei zelf heel objectief dat hij geestelijk gehandicapt was. Zo ziet sociale controle eruit. Aanpassing, aan het laagste niveau.
Een boerderij voor geestelijk gehandicapten waar ze ‘urgent lijkende fietsers’ met een dreigende uitstraling in zouden mikken? Heb je gewoon niet wat te lang in het bos rondgewandeld?
Mensen waar zijn jullie mee bezig ? de mensen van de tourettevereniging zijn ‘wel’ op een fijne en ‘ernstige’ wijze aan ’t werk om tourette meer kenbaar te maken en nu dit ??????? Begrijpe wie kan !!!! Respect is vern heel ver te zoeken
greet nijs
Humor is zo leuk en krachtig als het een soort zelfnuancering inhoudt, waardoor de eigen (soms opvallende) tekortkoming plots een sterkte lijkt te worden. Als humor ten koste moet gaan van anderen door hun tekorten karikaturaal te vergroten of zelfs belachelijk te maken, dan wordt het een wij-zij verhaal. “Wij”, de goeien, de slimmen, de gezonden, kortweg, wij, de “beteren. Tegenover “zij”, de zwakkeren, dwazen, zotten, touretters, enz. “Wij” voelen er ons beter door en “zij” moeten er maar tegen kunnen. Tot “wij” “zij” worden… Dan voelt men hoe het is… Het verhaal van pesters en gepesten. Meestal kent “wij” “zij” niet, doet ook weinig moeite om die te leren kennen, en vertrekt men liever van vooroordelen dan van feiten. Als je de gelegenheid krijgt, praat eens met iemand met Tourette (en kijk of je vooroordelen kloppen)
Ge’raaskal’ is de juiste benaming en mag je dus van deze site ook verwachten – en dus best negeren.
Humor en zelfrelativering is inderdaad een sterk middel om te leren omgaan met eender welk probleem, dus ook een syndroom – het sleutelwoord hier is echter “zelf” en tenzij de redactie van Humo, Jeroom en/of de verantwoordelijken achter deze site lijden aan het syndroom van Gilles de La Tourette, is het gewoon platte humor op de kap van mensen die er misschien heel erg onder lijden dat hun ziekte gereduceerd wordt tot het roepen van scheldwoorden, waarbij de vaak zeer pijnlijke externe, maar ook interne “tics” vergeten worden.
Het is wel opvallend hoe goed de betrokken schrijvers en redacteurs bekend zijn met schuttingwoorden – toch iets waar ze kennis van hebben.
Bovendien is het tegenwoordig behoorlijk ‘in’ om te schermen met woorden als “persvrijheid” en “vrijheid van mening”, wat ik echter nergens hoor bij dat soort mensen (ook in een vakje steken) is “respect voor de medemens”. Noch de persvrijheid, noch de vrijheid van mening zijn absolute vrijheden waarbij eender wie beledigende en vernederende uitspraken mag doen. Respect is een zeer belangrijk element in een samenleving om deze harmonieus te laten bestaan.
Het artikel is ook niet echt lief voor de orginele “humor”. Dit was misschien een uitgelezen kans om gewoon kalm en informatief te reageren als organisatie, de aandacht had je nu toch wel al kunnen krijgen. Dat had volgens mij de oorspronkelijke publicatie in een slechter daglicht gesteld. Nu kan de oorspronkelijke auteur inderdaad de kaart voor de vrijheid van meningsuiting opsteken (en velen zullen hem gelijk geven), terwijl hij anders gewoon met het schaamrood op de wangen moest staan. Het is een beetje dubbel nu, en dat er verdere reacties op zoiets ging komen was ergens wel te verwachten denk ik.
En ik die dacht de oplossing te hebben gevonden. We gaan met onze zoon naar “de Ark”, moet ik dan horen dat het zelfs niet eens bestaat. Mijn zoon zit op een gewone school omdat hij niet naar het bijzonder onderwijs mag, en daar botsen wij alle dagen op die idiote enge gedachte dat Tourette vooral vuile praat verkopen is. Gevolg, mijn zoon is gewoon irritant en ongeïnteresseerd voor bepaalde leerkrachten. We zullen wij wel tot vervelens toe uitleggen dat Tourette veel complexer is…. Stom, stom, stom!
Het syndroom van Ik Neem Mezelf Veel Te Serieus Om Een Grap Over Iets Uit Mijn Leefwereld Te Kunnen Relativeren is anders ook niet van de POES! Excuseer, poes.
Ik heb zelf ook enorm last van mijn syndroom van tirette en vind het helemaal niet leuk ermee uitgelachen te worden. Het begon allemaal toen ik als 9-jarige er eens tussen gezeten heb…
Als tourettepatient vin ik dit beneden alle peil en deze strontsite en zijn redactie kunnen van mij allemaal een vuist die ik “moeilijk kan controleren” vanvoor op hun ziekelijk smoeleke krijgen gvd ! Ga ervanuit dat 1n van mijn levensambities nu “de raaskal” op welke manier door het slijk te halen,eens zien ofda gelle da zo tof vind,ohja en een klacht komt er ook van,zeept elle mor al in want hier is het laatste woord nog ni over gezegd ! Bende simpele zielen da ge zijt 1n iemand met tourette is 2x zoveel waard als heel elle redactie bijeen,aan de überklootzak en belachelijkste ruggegraatloze hoop mest da Tom Kox moet voorstellen,w8 mor da hebde ni voor nix gedaan dit … klootzakske dat denkt datem grappig is #loser #slappevod #nattendweil #kinderbelediger #stukstront #paljas #legedoos #schrijverzonderballen #zieligventje #tegenkinderenkundehetwelhalenprecies #triestigeplant #hersenlozekwal #cartoonistpijper #misluktemens #khaba #teelbalozesalonschrijvervanmnvoeten #abjaar #snul